Prawo w energetyce w 2023 roku. Podsumowanie najważniejszych zmian.

Dzisiejsza publikacja traktować będzie o zmianach w prawie, które miały miejsce w 2023 roku, a które odnoszą się bezpośrednio to takich zagadnień jak: magazyny energii, odnawialne źródła energii (OZE) oraz szeroko rozumianego rynku energetycznego.

Naturalnie przedmiotowa publikacja nie zawiera wszelkich zmian w opisywanych obszarach, a stanowi zestawienie wybranych zmian, które w ocenie redakcji determinują dalsze, szersze zmiany w przepisach – właśnie ze względu na fundamentalne zmiany tj. zmiany w zakresie definicyjnym, które wpływają na całokształt szeroko rozumianych zmian w prawie w 2023 roku.

Wprowadzenie do zagadnienia – zmiany w prawie w 2023 roku

Dynamicznie zmieniające się otoczenie i branża energetyczna powodują, że również zmianie ulegają regulacje prawne, które odnoszą się do takich zagadnień jak np.:

• magazyny energii;
• odnawialne źródła energii;
• prawo budowlane;
• prawo energetyczne.

Warto jest w tym miejscu wyjaśnić, że nasz ustawodawca w tym zakresie dość sprawnie realizował w 2023 roku wprowadzanie zmian do obowiązujących przepisów w celu dostosowania prawa do zmieniającego się otoczenia w branży energetycznej. Całość publikacji skupiona będzie na najważniejszych w naszej ocenie zmianach w przepisach z podziałem na poszczególne akty prawne, które mają bezpośrednie zastosowanie do szeroko rozumianej branży energetycznej. Przez pojęcie zmian rozumiemy zarówno zmianę dotychczasowych przepisów oraz dodanie zupełnie nowych regulacji.

Regulacje prawne, które zostały dodane lub zmienione w 2023 roku

Zmiany prawne w zakresie prawa budowlanego

W tym miejscu należy wyjaśnić, że chodzi o zmiany prawne w zakresie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2023 r. poz. 682) – dalej: „pr. bud.”.

• Art. 29 ust. 4 pkt 3 lit. c pr. bud. – nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę oraz zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 pr. bud., wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu pomp ciepła, wolno stojących kolektorów słonecznych, urządzeń fotowoltaicznych o mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 150 kW z zastrzeżeniem, że do urządzeń fotowoltaicznych o mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 6,5 kW stosuje się obowiązek uzgodnienia z rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych pod względem zgodności z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej, zwany dalej „uzgodnieniem pod względem ochrony przeciwpożarowej”, projektu tych urządzeń oraz zawiadomienia organów Państwowej Straży Pożarnej, o którym mowa w art. 56 ust. 1a pr. bud.

Komentarz autorski:

W tym miejscu należy wyjaśnić, że powyższa regulacja jest tak istotna z punktu widzenia rozwoju branży OZE, że nie sposób jest jej przywołać w tym miejscu. Ustawodawca od dnia 1 października 2023 r. wprowadził możliwość realizacji np. urządzeń fotowoltaicznych o mocy do 150 kW bez pozwolenia na budowę i bez zgłoszenia. Jest to bardzo pozytywny krok w kierunku uwolnienia zielonej energii. Wyjaśnić należy, że z dniem 1 października 2023 r., ustawodawca zwiększył tę moc trzykrotnie – pierwotnie były to tylko urządzenia o mocy do 50 kW. Niestety w dalszym ciągu brakuje rozwiązań, które wprost regulują kwestię magazynowania energii w kontekście przepisów budowlanych (z wyjątkiem art. 7 ust. 8^d12 pr. ener., o którym w dalszej części publikacji). W tym miejscu warto jest wyjaśnić, że zgodnie przepisami prawa budowlanego roboty budowlane polegające na instalowaniu urządzeń fotowoltaicznych o mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 50 kW wymagają decyzji o pozwoleniu na budowę. Granicą mocy zainstalowanej wymaganą przed RED II dla jak najszybszego procedowana jest wartość 150 kW. Proponuje się zatem podniesienie przedmiotowego limitu do granicy 150 kW mocy – tak też wynika z uzasadnienia do projektu ustawy.

Uzasadnienie ustawodawcy:

Jak czytamy w uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej przedmiotową zamianę – „Zwiększenie progu mocy zainstalowanej – wymaganie pozwolenia na budowę – Zgodnie przepisami prawa budowlanego roboty budowlane polegające na instalowaniu urządzeń fotowoltaicznych o mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 50 kW wymagają decyzji o pozwoleniu na budowę. Granicą mocy zainstalowanej wymaganą przed REDII dla jak najszybszego procedowana jest wartość 150 kW. Proponuje się zatem podniesienie przedmiotowego limitu do granicy 150 kW mocy. Powyższe zmiany zostały ujęte w art. 2 pkt 2 projektu.”. (…) „Otoczenie regulacyjne wymiernie wpływa na warunki realizacji inwestycji w odnawialne źródła energii. Jednym z najistotniejszych elementów sprawnego procesu inwestycyjnego, obok jasności i przewidywalności rozstrzygnięć administracyjnych, jest długość trwania procedur administracyjnych, która może w skrajnych przypadkach skutkować nawet wycofaniem decyzji o podjęciu decyzji o realizacji projektu. Wpływ na to mogą mieć zachodzące w międzyczasie zmiany rynkowe, zmiany regulacyjne, utrata możliwości uzyskania pomocy inwestycyjnej z programów zewnętrznych czy rozpowszechnienie bardziej nowoczesnych technologii, powodujących konieczność zmian lub większą opłacalność rozpoczęcia nowego projektu. W zakresie procedur administracyjnych w procesie inwestycyjnym w OZE, dyrektywa RED II stawia wymogi, do których spełnienia są zobowiązane państwa członkowskie Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 16 ust. 4 RED II łączny czas trwania procedur związanych z wydawaniem zezwoleń właściwych organów dla instalacji o mocy zainstalowanej 150 kW i wyższej nie może przekroczyć dwóch lat, a okres ten ze względu na wystąpienie nadzwyczajnych okoliczności można przedłużyć o jeden rok. Dla instalacji o mocy zainstalowanej poniżej 150 kW, okres trwania procedur to maksymalnie rok – z możliwością przedłużenia o jeden rok w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Podobnie w przypadku rozbudowy źródła energii, dyrektywa obliguje do zapewnienia uproszczonej i szybkiej procedury wydawania zezwoleń, odpowiednio wynoszącej rok – z możliwością przedłużenia o kolejny rok. Z warunku skrócenia długości trwania procedur administracyjnych, a tym samym z wliczania do ich maksymalnego wymiaru, są jednak wyłączone obowiązki wynikające z prawa Unii Europejskiej w dziedzinie środowiska oraz dla odwołań sądowych, środków zaskarżenia i innych postępowań przed sądem lub trybunałem oraz alternatywnych mechanizmów rozstrzygania sporów, w tym postępowań skargowych, pozasądowych odwołań i środków zaskarżenia; terminy te mogą być przedłużone na okres trwania takich procedur.”. (…) „Zawarte w projekcie ustawy zmiany obciążeń regulacyjnych związane są z implementacją art. 16 ust. 4 RED II, który stanowi, iż łączny czas trwania procedur związanych z wydawaniem zezwoleń właściwych organów dla instalacji o mocy zainstalowanej 150 kW i wyższej nie może przekroczyć dwóch lat, a okres ten ze względu na wystąpienie nadzwyczajnych okoliczności można przedłużyć o jeden rok. Dla instalacji o mocy zainstalowanej poniżej 150 kW, okres trwania procedur to maksymalnie rok – z możliwością przedłużenia o jeden rok w szczególnie uzasadnionych przypadkach.”.

Ciekawy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który może mieć praktyczne znaczenie dla inwestorów prywatnych:

W tym miejscu warto jest przywołać ciekawy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 lutego 2023 r., sygn. akt: IV SA/Po 699/22, w którym skład orzekający zając ważne stanowisko praktyczne w sprawie urządzeń fotowoltaicznych oraz wiat (co w praktyce zdarza się bardzo często, a należy spodziewać się dalszych wzrostów ilości takich inwestycji) – „W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, z uwagi na brak legalnej definicji wiaty, za jej podstawowe cechy uznaje się przede wszystkim wsparcie budowli na słupach, stanowiących podstawowy element konstrukcyjny, wiążący budowlę trwale z gruntem. Ponadto przyjmuje się, że wiata powinna posiadać lekką konstrukcję i brak wydzielenia z przestrzeni przy pomocy przegród budowlanych. Częściowe wyposażenie w ściany nie zmienia charakteru obiektu, zwłaszcza jeżeli nie stanowią one elementu konstrukcyjnego, a konstrukcja nadal pozostaje słupowa, gdy funkcję nośną spełniają słupy, nie ściany. Wiata nie może być obiektem zamkniętym, a więc obudowanym ze wszystkich stron. Wiata może też przylegać do budynku. Kwalifikacja obiektu budowlanego do pojęcia wiaty wymaga m.in. uwzględnienia jego funkcji.” (…) „Nie można przyjąć, że zainstalowanie na samowolnie wybudowanych wiatach urządzeń fotowoltaicznych, czy kolektorów słonecznych i potraktowanie wiat jako urządzeń wsporczych do tych urządzeń, zniesie skutki stwierdzonej samowoli i uczyni wiaty (nazwane na użytek wniosku o umorzenie postępowania, urządzeniami wsporczymi) obiektami budowlanymi wzniesionymi legalnie. Inna wykładnia otwierałaby drogę do obchodzenia prawa i np. w skrajnym przypadku samowolnej budowy domu mieszkalnego z dachem i ścianami wykonanymi z paneli fotowoltaicznych w oparciu o twierdzenie, że nie jest to dom, a jedynie instalacja fotowoltaiczna.” (…) „Ustawodawca zwolnił z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę oraz zgłoszenia budowę wiaty – będącą pozbawioną trwałych ścian budowlą wspartą na słupach, stanowiących podstawowy element konstrukcyjny i wiążący budowlę trwale z gruntem, bez względu na funkcję wiaty, o ile jej powierzchnia zabudowy nie przekracza 50 m2, jest sytuowana na działce, na której znajduje się budynek mieszkalny lub przeznaczonej pod budownictwo mieszkaniowe, z zastrzeżeniem, że liczba takich wiat na działce nie może przekraczać dwóch na każde 1000 m2 powierzchni działki.” (…) „Wiata może być zarówno wolnostojąca, jak również pozbawiona tej cechy. O słuszności tego twierdzenia przemawia przede wszystkim to, że ustawa Prawo budowlane posługuje się terminem „wiaty wolnostojącej” oraz terminem „wiaty” bez tego rodzaju dookreślenia. Zatem np. powiązanie z budynkiem poprzez wspólną więźbę dachową oraz pokrycie dachowe nie przesądza o niemożliwości zakwalifikowania danego obiektu, jako wiaty. Wiata może bowiem przylegać do budynku, jak również w takim przypadku może mieć wspólny dach z budynkiem, gdyż jest to rozwiązanie racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia. W tym kontekście sam fakt przykotwienia z jednej strony spornego obiektu do budynku zakładu nie przesądza, że jest to element owego budynku.” (…) „W omawianej sprawie istotna jest także spełniana funkcja, gdyż sporna wiata stanowi zadaszenie miejsca postojowego (ewentualnie miejsca przeznaczonego np. na cel rekreacyjny) i zadaszenie nad wejściem do budynku o wym. 3,94 m x 13,5 m i wys. 5,61 m. Pokryta jest panelami fotowoltaicznymi. Wiata w części zamocowana jest do budynku mieszkalnego, w części posadowiona na słupach stalowych, które zamocowano do stóp betonowych. Wprawdzie z uwagi na zadaszenie wiaty panelami fotowoltaicznymi pełni ona jednocześnie rolę urządzeń fotowoltaicznych w rozumieniu art. 29 ust. 4 pkt 3 lit. c p.b., jednak nie wyklucza to jednocześnie przyjęcia, że stanowi ona wiatę. W orzecznictwie sądowym wyraźnie dopuszcza się bowiem sytuacje, że poszczególne części danego obiektu budowlanego (np. budynku) mogą kwalifikować się do różnych kategorii obiektów budowlanych w rozumieniu załącznika do Prawa budowlanego.” (…) „Za podstawowe cechy obiektu (budowli) pozwalające na uznanie go za wiatę należy uznać posiadanie fundamentów, dachu, nieposiadanie ścian oraz posadowienie budowli na słupach. A zatem tym, co różni w zasadniczy sposób wiatę od budynku, jest nieposiadanie ściany (ścian), brak wydzielenia z przestrzeni przy pomocy przegród budowlanych. Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że cechą rozróżniającą budynki od budowli, do których zaliczyć należy wiaty, jest między innymi wydzielenie pewnej przestrzeni przez przegrody budowlane, a funkcjonalnie za takie przegrody należy uznać ściany danego obiektu budowlanego. Zwrócił dodatkowo uwagę, że za przegrodę taką może być uważana również ściana bezpośrednio sąsiadującego innego budynku.”.

• Art. 29 ust. 1 pkt 2 lit a pr. bud. – nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 pr. bud., budowa sieci elektroenergetycznych obejmujących napięcie znamionowe nie wyższe niż 15 kV.

Komentarz do zmiany:

Nowelizacja ustala, że nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 Prawa budowlanego, budowa podbudowy słupowej dla linii elektroenergetycznych oraz budowa sieci elektroenergetycznych obejmujących napięcie znamionowe nie wyższe niż 1 kV na istniejącej podbudowie słupowej. Zmodyfikowano również parametry sieci elektroenergetycznych, których budowa nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, ustalając, że dotyczy to sieci elektroenergetycznych obejmujących napięcie znamionowe nie wyższe niż 15 kV, (a nie 1 kV, jak dotychczas). Ustalono również, że nie wymaga decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę, ale wymaga zgłoszenia rozbiórka napowietrznej linii energetycznej o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV i niższym niż 110 kV.

• Art. 29 ust. 1 pkt 27 pr. bud. – nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 pr. bud., budowa podbudowy słupowej dla telekomunikacyjnych linii kablowych oraz linii elektroenergetycznych.

• Art. 29 ust. 2 pkt 17a pr. bud. – nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę oraz zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 pr. bud., budowa sieci elektroenergetycznych obejmujących napięcie znamionowe nie wyższe niż 1 kV na istniejącej podbudowie słupowej.

• Art. 31 ust. 1 pkt 2 pr. bud. – nie wymaga decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę, ale wymaga zgłoszenia rozbiórka napowietrznej linii energetycznej o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV i niższym niż 110 kV.

• Art. 32 ust. 4 pkt 3 pr. bud. – pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto m.in. przedłożył decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wyznaczeniu go operatorem systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub gazowego lub operatorem systemu połączonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli pozwolenie na budowę ma być wydane dla obiektu liniowego będącego siecią przesyłową elektroenergetyczną lub siecią przesyłową gazową, o których mowa w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 1385, z późn. zm.), lub dla obiektu liniowego będącego połączeniem z system elektroenergetycznym albo gazowym innego państwa.

• Art. 33 ust. 2 pkt 12 pr. bud. – do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć w przypadku linii bezpośredniej, numer wpisu do wykazu linii bezpośrednich, o którym mowa w art. 7aa ust. 9 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.

• Art. 57 ust. 1 pkt 6a pr. bud. – do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego lub wniosku o udzielenie pozwolenia na użytkowanie inwestor jest obowiązany dołączyć m.in.: kopię świadectwa charakterystyki energetycznej przekazanego w postaci papierowej albo wydruk świadectwa charakterystyki energetycznej przekazanego w postaci elektronicznej – w przypadku budynków, z wyłączeniem budynków, o których mowa w art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o charakterystyce energetycznej budynków (Dz. U. z 2021 r. poz. 497 oraz z 2022 r. poz. 2206).

Zmiany prawne w zakresie prawa energetycznego

W tym miejscu należy wyjaśnić, że chodzi o zmiany prawne w zakresie ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 1385) – dalej: „pr. ener.”. W pierwszej kolejności powinniśmy się skupić na nowych definicjach, które zostały wprowadzone do porządku prawnego w 2023 r. Nowe definicje mają bezpośrednie przełożenie na pozostałe zmiany w pr. ener. W tym miejscu warto jest podkreślić, że ustawodawca wykazał się wysokim poziomem legislacyjnym, gdyż definicje są logiczne, spójne i czytelne.

• Art. 3 pkt 6e pr. ener. – „agregacja” to działalność polegającą na łączeniu wielkości mocy lub energii elektrycznej oferowanej przez odbiorców, wytwórców energii elektrycznej lub posiadaczy magazynów energii elektrycznej, z uwzględnieniem zdolności technicznych sieci, do której są przyłączeni, w celu sprzedaży energii elektrycznej, świadczenia usług systemowych lub usług elastyczności na rynkach energii elektrycznej.

• Art. 3 pkt 6f pr. ener. – „agregator” to uczestnika rynku działającego na rynku energii elektrycznej zajmującego się agregacją.

• Art. 3 pkt 6g pr. ener. – „niezależny agregator” oznacza to agregatora niepowiązanego ze sprzedawcą energii elektrycznej odbiorcy oraz niezaliczającego się do grupy kapitałowej w rozumieniu art. 4 pkt 14 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2021 r. poz. 275 oraz z 2022 r. poz. 2581 i 2640), do której zalicza się ten sprzedawca.

• Art. 3 pkt 7 pr. ener. – „procesy energetyczne” to techniczne procesy w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania paliw lub energii.

• Art. 7 ust. 8d¹² pr. ener. – w przypadku przyłączenia do sieci dystrybucyjnej mikroinstalacji z magazynem energii elektrycznej, do mocy zainstalowanej mikroinstalacji, o której mowa w art. 7 ust. 8d⁴ pr. ener., nie wlicza się mocy zainstalowanej magazynu energii elektrycznej, o ile:

1)   moc zainstalowana magazynu energii elektrycznej,

2)   łączna moc możliwa do wprowadzenia do sieci dystrybucyjnej przez mikroinstalację z magazynem energii elektrycznej

– jest nie większa niż moc zainstalowana elektryczna mikroinstalacji.

Uzasadnienie ustawodawcy:

Jak czytamy w uzasadnieniu do projektu ustawy – „Doprecyzowanie przepisów dotyczących współpracy mikroinstalacji z magazynem energii elektrycznej – Zmiana w art. 7 ustawy Prawo energetyczne ma na celu doprecyzowanie, że do mocy zainstalowanej mikroinstalacji nie wlicza się mocy zainstalowanej magazynu energii elektrycznej, o ile:

a) moc zainstalowana magazynu energii elektrycznej jest nie większa niż moc zainstalowana elektryczna mikroinstalacji,

b) łączna moc możliwa do wprowadzenia do sieci dystrybucyjnej przez mikroinstalację z magazynem energii elektrycznej jest nie większa niż moc zainstalowana elektryczna tej mikroinstalacji.

W efekcie, przyłączenie w przypadku mikroinstalacji obejmującej magazyn energii o mocy zainstalowanej nie większej niż w wydanych warunkach przyłączenia, odbywać się będzie na podstawie zgłoszenia przyłączenia mikroinstalacji. Zaproponowane zmiany doprowadzą do ograniczenia zidentyfikowanych barier w zakresie przyłączania magazynów energii elektrycznej dla odbiorców końcowych przyłączonych do sieci dystrybucyjnej. W szczególności nowe podejście sprawi, iż prosumenci rozliczający się w tzw. systemie opustów, po rozbudowie mikroinstalacji o magazyn energii elektrycznej nie przejdą na niższy współczynnik rozliczenia, tj. z 0,8 na 0,7. Należy podkreślić, że zgodnie z obowiązującymi przepisami taka sytuacja miała miejsce w przypadku podłączenia magazynu energii do mikroinstalacji o mocy większej niż 10 kW.”.

• Art. 3 pkt 10a pr. ener. – „instalacja magazynowa” to instalacja używana do magazynowania paliw gazowych, w tym bezzbiornikowy magazyn gazu ziemnego oraz pojemności magazynowe gazociągów, będącą własnością przedsiębiorstwa energetycznego lub eksploatowaną przez to przedsiębiorstwo, włącznie z częścią instalacji skroplonego gazu ziemnego używaną do jego magazynowania, z wyłączeniem tej części instalacji, która jest wykorzystywana do działalności produkcyjnej, oraz instalacji służącej wyłącznie do realizacji zadań operatorów systemu przesyłowego gazowego.

• Art. 3 pkt 10k pr. ener. – „magazyn energii elektrycznej” to instalacja umożliwiająca magazynowanie energii elektrycznej i wprowadzenie jej do sieci elektroenergetycznej.

• Art. 3 pkt 10ka pr. ener. – „magazyn energii” to instalacja umożliwiająca magazynowanie energii, w tym magazyn energii elektrycznej.

Komentarz autorski:

W tym miejscu należy wyjaśnić, że obie definicje różnią się tym, że pierwsza z definicji (art. 3 pkt 10k pr. ener.), traktuje wprost o energii elektrycznej, natomiast druga definicja (art. 3 pkt 10ka pr. ener.), traktuje ogólnie o energii, w skład tej definicji wchodzi również energia elektryczna, lecz nie tylko ona, ale również innego rodzaju źródła energii.

• Art. 3 pkt 12 pr. ener. – „przedsiębiorstwo energetyczne” to podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie: wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi lub przesyłania dwutlenku węgla, lub przeładunku paliw ciekłych, lub agregacji.

• Art. 3 pkt 12a pr. ener. – „przedsiębiorstwo zintegrowane pionowo” to przedsiębiorstwo energetyczne lub grupa przedsiębiorstw, których wzajemne relacje są określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz. Urz. WE L 024 z 29.01.2004), zajmujące się: a) w odniesieniu do paliw gazowych przesyłaniem lub dystrybucją, lub magazynowaniem, lub skraplaniem, lub regazyfikacją oraz wytwarzaniem lub sprzedażą tych paliw, albo b) w odniesieniu do energii elektrycznej przesyłaniem lub dystrybucją oraz wytwarzaniem lub sprzedażą tej energii.

• Art. 3 pkt 13a pr. ener. – „odbiorca końcowy” to odbiorca dokonujący zakupu paliw lub energii na własny użytek; do własnego użytku nie zalicza się energii elektrycznej zakupionej w celu jej magazynowania lub zużycia na potrzeby wytwarzania, przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej oraz paliw gazowych zakupionych w celu ich zużycia na potrzeby przesyłania, dystrybucji, magazynowania paliw gazowych, skraplania gazu ziemnego lub regazyfikacji skroplonego gazu ziemnego.

• Art. 3 pkt 26 pr. ener. – „operator systemu magazynowania” to przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się magazynowaniem paliw gazowych, odpowiedzialne za eksploatację instalacji magazynowej.

• Art. 3 pkt 59 pr. ener. – „magazynowanie energii elektrycznej” to odroczenie, w systemie elektroenergetycznym, końcowego zużycia energii elektrycznej lub przetworzenie energii elektrycznej pobranej z sieci elektroenergetycznej lub wytworzonej przez jednostkę wytwórczą przyłączoną do sieci elektroenergetycznej i współpracującą z tą siecią do innej postaci energii, przechowanie tej energii, a następnie ponowne jej przetworzenie na energię elektryczną.

• Art. 3 pkt 59a pr. ener. – „magazynowanie energii” to magazynowanie energii elektrycznej lub przetworzenie energii elektrycznej pobranej z sieci elektroenergetycznej lub wytworzonej przez jednostkę wytwórczą przyłączoną do sieci elektroenergetycznej i współpracującą z tą siecią do innej postaci energii, przechowanie tej energii, a następnie wykorzystanie jej w postaci innego nośnika energii.

Komentarz autorski:

Wyjaśnienie – różnica pomiędzy definicją wynikającą z art. 3 pkt 59 pr. ener. a definicją z art. 3 pkt 59a pr. ener. jest tożsama jak dla uwagi w odniesieniu do art. 3 pkt 10k pr. ener. i art. 3 pkt 10ka pr. ener.

Zmiany prawne w zakresie odnawialnych źródeł energii

W tym miejscu należy wyjaśnić, że chodzi o zmiany prawne w zakresie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2023 r. poz. 1436) – dalej: „u.o.z.e.”. Z uwagi na rangę i zakres zmian definicyjnych, to one będą przedmiotem szerszych rozważań, gdyż determinują one pozostałe zmiany, które będą doprecyzowane w kolejnych publikacjach.

• Art. 2 pkt 11a u.o.z.e. – „hybrydowa instalacja odnawialnego źródła energii” oznacza wyodrębniony zespół urządzeń opisanych przez dane techniczne i handlowe, w którym stopień wykorzystania mocy zainstalowanej elektrycznej w ciągu roku stanowi stosunek ilości MWh wytworzonej energii elektrycznej na każdy MW mocy przyłączeniowej, przyłączonych do sieci elektroenergetycznej w jednym miejscu przyłączenia, wytwarzający energię elektryczną w tych urządzeniach wyłącznie z odnawialnych źródeł energii różniących się rodzajem oraz charakterystyką dyspozycyjności wytwarzanej energii elektrycznej, oraz spełniający następujące warunki:
• żadne z urządzeń wytwórczych nie ma mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 80% łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej tego zespołu,
• b)   wyprowadzenie mocy z urządzeń wchodzących w skład tego zespołu do sieci elektroenergetycznej następuje przez urządzenie łączące ten zespół z siecią elektroenergetyczną, służące do transformacji energii do warunków niezbędnych do jej wprowadzenia do tej sieci,
• zespół ten obejmuje magazyn energii służący do magazynowania energii elektrycznej pochodzącej z urządzeń wytwórczych wchodzących w skład tego zespołu, przy czym udział energii pochodzącej z tych urządzeń wprowadzonej do sieci elektroenergetycznej za pośrednictwem magazynu energii elektrycznej w łącznym wolumenie energii wprowadzonej do sieci elektroenergetycznej wynosi nie mniej niż 5% na rok, do czego nie wlicza się energii elektrycznej pobranej z sieci.

Jest to tematyka związana z „cable pooling” – o czym w dalszej części publikacji.

Uzasadnienie ustawodawcy:

„Hybrydowe instalacje OZE – Rozwój odnawialnych źródeł energii powoduje coraz większe wyzwanie po stronie operatorów z bilansowaniem systemu i dyspozycyjnością jednostek wytwórczych wytwarzających tzw. zieloną energię. Ma to szczególną wagę w warunkach krajowych, ze względu na strukturę mocy zainstalowanej przeważającą w Polsce i coraz większym udziale mocy zainstalowanych w źródłach pogodowozależnych, takich jak, w szczególności, wiatru na lądzie lub fotowoltaiki. W związku z coraz ambitniejszymi celami Polski w zakresie udziału OZE w końcowym zużyciu energii brutto, a także rozwojem technologii magazynowania energii pozwalających na rozciągnięcie możliwości dysponowania mocą instalacji także poza czas bezpośredniego wytwarzania energii w tej instalacji, np. w warunkach bezwietrznych lub po zmroku, istnieje konieczność dostosowania regulacji dotyczących hybrydowych instalacji OZE. Instalacje hybrydowe OZE uczestniczące w aukcjach będą charakteryzować się stopniem wykorzystania mocy nie mniejszym niż 5256 MWh/MW/rok.” – tak uzasadnienie do projektu ustawy.

• Art. 2 pkt 13 u.o.z.e. – „instalacja odnawialnego źródła energii” oznacza instalację stanowiącą wyodrębniony zespół:
• urządzeń służących do wytwarzania energii elektrycznej lub ciepła lub chłodu opisanych przez dane techniczne i handlowe, w których energia elektryczna lub ciepło lub chłód są wytwarzane z odnawialnych źródeł energii, lub
• obiektów budowlanych i urządzeń, stanowiących całość techniczno-użytkową służącą do wytwarzania biogazu, biogazu rolniczego, biometanu lub wodoru odnawialnego

– a także połączony z tym zespołem magazyn energii elektrycznej, magazyn biogazu lub instalacja magazynowa w rozumieniu art. 3 pkt 10a ustawy – Prawo energetyczne wykorzystywana do magazynowania biogazu rolniczego, biometanu lub wodoru odnawialnego.

• Uwaga! Mimo, iż zmiana ta obowiązuje od 1 stycznia 2024 r. to z uwagi na jej rangę, nie sposób jest jej nie wymienić w niniejszym zestawieniu zmian w u.o.z.e. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 15a u.o.z.e. – „klaster energii” to porozumienie, którego przedmiotem jest współpraca w zakresie wytwarzania, magazynowania, równoważenia zapotrzebowania, dystrybucji energii elektrycznej lub paliw w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy – Prawo energetyczne lub obrotu nimi, lub w zakresie wytwarzania, magazynowania, równoważenia zapotrzebowania, przesyłania lub dystrybucji ciepła, lub obrotu ciepłem, w celu zapewnienia jego stronom korzyści gospodarczych, społecznych lub środowiskowych lub zwiększenia elastyczności systemu elektroenergetycznego, którego stroną jest co najmniej:

a) jednostka samorządu terytorialnego lub

b) spółka kapitałowa utworzona na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2021 r. poz. 679) przez jednostkę samorządu terytorialnego z siedzibą na obszarze działania klastra energii, lub

c) spółka kapitałowa, której udział w kapitale zakładowym spółki, o której mowa w lit. b, jest większy niż 50% lub przekracza 50% liczby udziałów lub akcji.

• Art. 2 pkt 19a u.o.z.e. – „modernizacja” oznacza proces inwestycyjny, którego celem jest:
• odtworzenie stanu pierwotnego lub zmiana parametrów użytkowych lub technicznych instalacji odnawialnego źródła energii albo
• przekształcenie instalacji odnawialnego źródła energii w inny rodzaj instalacji odnawialnego źródła energii, z wyłączeniem przekształcenia w instalację spalania wielopaliwowego, albo
• przekształcenie jednostki wytwórczej w rozumieniu art. 3 pkt 43 ustawy – Prawo energetyczne niestanowiącej instalacji odnawialnego źródła energii w instalację odnawialnego źródła energii, z wyłączeniem przekształcenia w instalację spalania wielopaliwowego.

Uzasadnienie ustawodawcy:

Jak czytamy w uzasadnieniu do projektu ustawy – „Taka definicja ma pozwolić nie tylko na modernizację rozumianą wąsko jako odtworzenie instalacji przez zainstalowanie nowych urządzeń, wytwarzających energię w takich samych jak dotychczas procesach. Zdecydowano się również umożliwić przekształcenie instalacji OZE w inną instalację OZE (np. instalacji spalania wielopaliwowego w dedykowaną instalację spalania biomasy). Trzecią formą modernizacji jest przekształcenie jednostki wytwórczej, która nie jest instalacją OZE (np. wykorzystującą węgiel kamienny), w instalację OZE (np. dedykowaną instalację spalania wielopaliwowego). Takie podejście jest odpowiedzią na postulaty branży energetycznej, która planuje konwersje jednostek wytwórczych. Wpłynie też pozytywnie na przyrost udziału OZE w produkcji energii elektrycznej. W definicji nie uwzględniono kwestii ewentualnego obowiązku zwiększenia mocy zainstalowanej zmodernizowanej instalacji lub zwiększenia jej produktywności, wychodząc z założenia, że – szczególnie w przypadku małych instalacji – może nie być fizycznej możliwości spełnienia tego warunku. Pozostawiono jednak ten obowiązek dla instalacji biorących udział w aukcjach. Szczegóły tych rozwiązań omówiono szerzej przy właściwych przepisach. System wsparcia dla instalacji zmodernizowanych jest przeznaczony dla wytwórców energii z instalacji będących w stanie technicznym umożliwiającym ich dalszą eksploatację przy modernizacji, której nakłady inwestycyjne wyniosą co najmniej 25% kosztów kwalifikacyjnych wybudowania nowej referencyjnej instalacji. Zakłada się, że realizacja niektórych tego rodzaju inwestycji wymaga wsparcia, ponieważ jest nieopłacalna w aktualnych uwarunkowaniach rynkowych lub może wymagać ustalonego poziomu sprzedaży energii dla pozyskania kapitału niezbędnego do przeprowadzenia modernizacji. Podobnie jak w przypadku systemu wsparcia operacyjnego, jest to system przewidziany dla wytwórców energii elektrycznej w elektrowniach wodnych (o mocy zainstalowanej do 5 MW), biogazowych (biogaz rolniczy, biogaz pozyskany ze składowisk odpadów, biogaz pozyskany z oczyszczalni ścieków oraz biogaz inny), biomasowych (w przypadku instalacji o mocy zainstalowanej większej niż 1 MW, obejmujących poza dedykowanymi instalacjami spalania biomasy, również układy hybrydowe, dedykowane instalacje spalania wielopaliwowego) oraz instalacji termicznego przekształcania odpadów w wysokosprawnej kogeneracji. Należy tu podkreślić, że wskazane powyżej technologie to końcowy efekt modernizacji, która uwzględnia również konwersję z instalacji OZE lub innych jednostek wytwórczych. Z zakresu wspieranych technologii wykluczono instalacje spalania wielopaliwowego, co wpisuje się w dotychczasowe podejście ustawodawcy wynikające z istotnych problemów, jakie powodowało wsparcie współspalania węgla z biomasą bez określonego progu minimalnego udziału paliw odnawialnych, jak w przypadku dedykowanych instalacji spalania wielopaliwowego. Przewiduje się, że instalacje o mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 1 MW wejdą do funkcjonującego obecnie konkurencyjnego aukcyjnego systemu wsparcia. Dla wytwórców energii elektrycznej z instalacji zmodernizowanych nie przewiduje się odrębnych aukcji. Zgodnie z projektem, mają oni uczestniczyć w aukcjach razem z wytwórcami energii elektrycznej z nowych instalacji, z zastrzeżeniem skrócenia okresu wsparcia (inwestycje w zakresie 25-50% kosztów), bądź uwzględnienia udziału nakładów inwestycyjnych modernizacji w kosztach wybudowania nowej referencyjnej instalacji (powyżej 50% kosztów). Dla tych ostatnich instalacji cena sprzedaży będzie stanowiła iloczyn ceny zaproponowanej w ofercie aukcyjnej oraz tego udziału obliczonego zgodnie ze wzorem wskazanym w przepisach. Instalacje o mocy zainstalowanej elektrycznej mniejszej niż 500 kW, podobnie jak instalacje nowe, rozpoczynające wytwarzanie i sprzedaż energii elektrycznej, zostaną objęte systemem taryf gwarantowanych (feed-1n-tariff, FiT), a instalacje o mocy zainstalowanej elektrycznej nie mniejszej niż 500 kW i nie większej niż 1 MW mogą wejść do systemu dopłat do ceny rynkowej (feed-1n premium, FiP). Tu również będzie miało zastosowanie skrócenie okresu wsparcia lub obliczenie ceny sprzedaży przez udział wyliczony na podstawie poniesionych na modernizację nakładów. Wsparcie jest przewidziane na maksymalnie 15 lat od pierwszego dnia sprzedaży energii elektrycznej objętej wsparciem, ale nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2045 r.”.

• Cable pooling – współdzielenie infrastruktury przesyłowej w celu zwiększenia efektywności przyłączeniowej oraz jednoczesne obniżenie kosztów inwestycji (podłączenie przynajmniej dwóch odnawialnych źródeł energii do tego samego przyłącza).

• Art. 2 pkt 33a u.o.z.e. – „spółdzielnia energetyczna” oznacza spółdzielnię w rozumieniu art. 1 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2021 r. poz. 648 oraz z 2023 r. poz. 1450) albo spółdzielnię rolników w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 4 października 2018 r. o spółdzielniach rolników (Dz. U. poz. 2073 oraz z 2023 r. poz. 1681 i 1762), których przedmiotem działalności jest wytwarzanie energii elektrycznej lub biogazu, lub biogazu rolniczego, lub biometanu, lub ciepła w instalacjach odnawialnego źródła energii, obrót nimi lub ich magazynowanie, dokonywane w ramach działalności prowadzonej wyłącznie na rzecz tych spółdzielni oraz ich członków.

Uzasadnienie ustawodawcy:

„Jednocześnie, w konsekwencji pojawienia się nowej definicji, uaktualnienia wymagały pojęcia: biogaz, dedykowana instalacja spalania biomasy, instalacja odnawialnego źródła energii, odnawialne źródło energii, paliwo pomocnicze, spółdzielnia energetyczna, wytwórca oraz stała cena zakupu.” (…) „Spółdzielnia energetyczna z dniem zamieszczenia danych spółdzielni energetycznej w wykazie spółdzielni energetycznej jest obowiązana do prowadzenia wymaganej dokumentacji oraz przekazywania sprawozdań rocznych do Dyrektora Generalnego KOWR.”. – tak uzasadnienie do projektu ustawy.

• Generalnie należy wskazać, że zmiany w u.o.z.e. wynikają z przepisów implementujących do polskiego porządku prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz. Urz. UE L 328 z 21.12.2018, str. 82, z późn. zm.), dalej: „dyrektywą 2018/2001”, „REDII”. Warto jest wskazać, że zmiany natomiast w syntetycznej formie obejmują następujące zakresy:
• Klastry energii;
• Transpozycja REDII w następujących obszarach:
  • Ciepłownictwo i chłodnictwo (art. 23–24 REDII);
  • Gwarancje pochodzenia (art. 19 REDII);
  • Krajowy Punkt Kontaktowy OZE (art. 16 REDII);
  • Procedury administracyjne (art. 15–16 REDII);
• Wdrożenie systemu wsparcia dla instalacji zmodernizowanych oraz wsparcia operacyjnego:
  • Modernizacja instalacji odnawialnych źródeł energii;
  • Wsparcie operacyjne dla instalacji OZE, którym upływa 15-letni system wsparcia;
• Hybrydowe instalacje OZE.

• Prosument lokatorski – wprowadzenie zmian w przepisach, które umożliwiają urealnienie rozwiązań, które od wielu lat były przedmiotem szerokiej debaty publicznej.

Uzasadnienie ustawodawcy:

„Zmiana przepisów ma na celu rozwiązanie problemów z wykorzystaniem OZE na szerszą skalę w budynkach wielolokalowych, jak również pełną implementację REDII. Z jednej strony zainteresowanie OZE w takich budynkach, np. na osiedlach bloków, jest wciąż bardzo małe, a z drugiej strony, to właśnie OZE może rozwiązać wiele problemów takich budynków, jako że są położone w gęsto zaludnionych okolicach miejskich, gdzie znajduje się wielu odbiorców energii (części wspólne, sklepy i supermarkety w dolnych partiach budynku, które zużywają bardzo dużo energii na chłodzenie produktów, okoliczne lokale usługowe, a często też zakłady rzemieślnicze i biura firm). Tendencja ta jest wspierana tym bardziej przez coraz powszechniejsze wykorzystanie klimatyzacji, co znacznie zwiększa rachunki za energię w połączeniu z jej wysokimi cenami. Szersze wykorzystanie OZE w zabudowie wielolokalowej przełoży się także na zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych, a tym samym przyczyni się do przeciwdziałania zmianom klimatycznym. Ponadto zwiększenie ilości energii wytwarzanej w samych miastach zmniejszy obciążenie sieci dystrybucyjnej i przesyłowej związane z koniecznością dostarczania energii z oddalonych jednostek wytwórczych do tych miast. Warto również zauważyć, że właśnie na obszarze miasta sieć elektroenergetyczna jest najlepiej rozwinięta i posiada największe rezerwy do wykorzystania, a więc rozwój energetyki prosumenckiej na tych obszarach wpływa korzystnie na optymalne wykorzystanie systemu elektroenergetycznego. Wprowadzenie fakultatywnej możliwości zmiany wynagrodzenia za energię dla prosumenta energii odnawialnej produkującego energię na potrzeby części wspólnej budynku wielolokalowego (tzw. prosument lokatorski) jest drobną i prostą zmianą w przepisach dotyczących prosumenta energii odnawialnej (prosumenta indywidualnego), która będzie dedykowana jedynie prosumentom energii odnawialnej wytwarzającym energię na potrzeby części wspólnej budynku wielolokalowego (np. wspólnotom mieszkaniowym, spółdzielniom mieszkaniowym). Polega ona na możliwości zmiany formy wynagrodzenia za energię. Jeżeli prosumentem energii odnawialnej będzie prosument indywidualny, który wytwarza energię na potrzeby części wspólnej budynku wielolokalowego, będzie miał on opcję zmiany formy wynagrodzenia z obniżenia rachunku za energię elektryczną za pomocą konta prosumenckiego na wypłatę wartości energii na wskazany przez siebie rachunek bankowy. Środki z depozytu prosumenckiego, wykorzystywane będą przez prosumenta energii odnawialnej na zakup energii elektrycznej lub na obniżenie opłat związanych z lokalami mieszkalnymi w budynku wielolokalowym o przeważającej funkcji mieszkalnej, na którym jest umiejscowiona mikroinstalacja OZE, lub innych budynkach o przeważającej funkcji mieszkalnej, których części wspólne są zarządzane przez tego prosumenta energii odnawialnej. Zgodnie z konsultacjami z przedstawicielami zarządców budynków wielolokalowych jest to forma znacznie bardziej odpowiadająca tym zarządcom, gdyż mogą oni wtedy bezpośrednio przeznaczyć zaoszczędzone pieniądze na remonty czy konserwacje budynków, jak również obniżenie czynszów dla lokatorów. Taka forma wynagrodzenia, chociaż nie zmienia jego stawki, jest bardziej namacalna, a tym samym atrakcyjniejsza dla zarządców, którzy dotychczas nie byli w dużym stopniu zainteresowani tego rodzaju inwestycjami. Podkreślić jednak należy, że korzyści związane z wytwarzaniem energii elektrycznej należy wydatkować zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze lub innymi właściwymi przepisami. Biorąc pod uwagę, że wartość wypłacanego depozytu prosumenckiego odpowiada bezpośrednio rynkowej cenie energii, którą dysponuje sprzedawca po wprowadzeniu jej przez prosumenta energii odnawialnej do sieci, nie spełniono podstawowej przesłanki wystąpienia pomocy publicznej, jaką jest transfer nadzwyczajnych korzyści ze środków państwa. Celem projektu jest więc dostosowanie obecnej formy prosumenta energii odnawialnej do potrzeb wspólnot i spółdzielni mieszkaniowych w taki sposób, aby korzyści z wytwarzanej energii mogły być wykorzystane na wspólne potrzeby mieszkańców budynków wielolokalowych. Poza opisanym powyżej rozwiązaniem, inne przepisy pozostają bez zmian, w tym taka sama pozostaje definicja prosumenta energii odnawialnej, jak również przepisy dotyczące podatkowych aspektów rozliczeń prosumentów. W przypadku prosumenta lokatorskiego będzie możliwe jedynie wytwarzanie energii elektrycznej w mikroinstalacji, a więc instalacji o mocy nie większej niż 50 kW. Innym ograniczeniem jest powierzchnia samego dachu lub obiektów budowlanych zarządzanych przez prosumenta energii odnawialnej, jak również konieczność przyłączenia mikroinstalacji za licznikiem części wspólnej (tym samym instalacja taka nie może być nadmiernie oddalona od budynku). Przyłączanie takich instalacji odbywa się pod kontrolą danego operatora sieci dystrybucyjnej, a zgodnie z art. 7 ust. 8d10 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego może ograniczyć pracę lub odłączyć od sieci mikroinstalację o mocy zainstalowanej większej niż 10 kW przyłączoną do sieci tego operatora w przypadku, gdy wytwarzanie energii elektrycznej w tej mikroinstalacji stanowi zagrożenie bezpieczeństwa pracy tej sieci.” – tak uzasadnienie do projektu ustawy.

Zmiany prawne w zakresie dyrektywy rynkowej

W tym miejscu należy wyjaśnić, że chodzi o zmiany prawne w zakresie Dyrektywy 2019/944 w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej ustanawia zasady dotyczące wytwarzania, dystrybucji, dostaw i magazynowania energii elektrycznej oraz ochrony konsumentów, które mają pozwolić na stworzenie w UE konkurencyjnych, przejrzystych i ukierunkowanych na potrzeby konsumenta rynków energii elektrycznej – dalej: „dyrektywa rynkowa”, która implementuje unijne regulacje w odniesieniu do obszaru energetyki.

Podsumowanie

Zmiany w przepisach związane z odnawialnymi źródłami energii, magazynami energii oraz szeroko rozumianą branżą energetyczną wymagają spojrzenia na nie głównie przez pryzmat kwestii fundamentalnych (definicyjnych). To właśnie na definicjach została skupiona uwaga w przedmiotowym podsumowaniu 2023 roku, gdyż to terminy/pojęcia determinują wszystkie zmiany, które miały miejsce ubiegłym roku legislacyjnym. Na aprobatę zasługuje wysoki poziom wprowadzonych do polskiego porządku prawnego rozwiązań i definicji. Należy wskazać, że rozwiązania te są spójne, logiczne i niezwykle czytelne. Z uwagi na dość krótki czas obowiązywania tych zmian, pełna ich ocena na tym etapie nie jest jeszcze możliwa, gdyż muszą one zostać sprawdzone w szeroko rozumianej praktyce stosowania prawa.

Zdecydowanie należy podkreślić, że ubiegły rok pod względem zmian w przepisach związanych z szeroko rozumianą branżą energetyczną był dość dynamiczny, a zakres samych zmian obejmował wiele aspektów. Zmiany te były oczekiwane i postulowane przez środowisko i całą branże sektora energetycznego. Niestety wiele jeszcze jest do zrobienia w zakresie regulacji prawnych tak, aby podążały one za ekspresowo rozwijającym się rynkiem energetycznym – w szczególności dotyczy to dynamicznie rozwijającej się branży magazynów energii oraz branży odnawialnych źródeł energii.

To właśnie rozwój technologiczny i podejście proekologiczne są motorami napędowymi zmian w przepisach prawa, które powinny podążać za tym słusznym kierunkiem rozwojowym. Jeżeli posiadamy już możliwości techniczne i wiedzę, nie pozostaje nic innego jak dysponowanie czytelnymi i prostymi regulacjami prawnymi, które nie powinny kolidować z generalnym trendem rozwoju branży energetycznej w kierunku realnej transformacji energetycznej w naszym kraju. Zachęcamy do zadawania pytania w zakresie zmian prawnych, które miały miejsce w 2023 roku – udzielimy takich odpowiedzi, gdyż nie sposób jest w jednej publikacji zawrzeć wszelkich zmian, a powyższe wyliczenia mają charakter subiektywny i określają tylko te zmiany, które w ocenie redakcji były tak istotne, że realnie zmieniły branżę energetyczną (w wybranych jej sektorach i w ograniczonym zakresie).